Geef jij de criticus of de coach het hoogste woord?

Ik zet mijn telefoon uit en meteen is daar het bekende schuldgevoel.

Afzeggen is voor mij nog altijd een beladen actie.

Tuurlijk heb ik een weloverwogen besluiten genomen Het was heel verstandig om in dit geval voor mezelf te kiezen.

Zo heet dat toch? Als je je eigen belang laat voorgaan?

Of gewoon iets doet wat goed voor je is? Rationeel niets tegenin te brengen.

Mag ik er ook eens even NIET zijn??

 

Emotioneel is een andere zaak. Mijn innerlijke criticus maakt overuren.

EgoÏstisch, onattent, onbetrouwbaar, waardeloze zus…

Dat zijn nog maar een paar van de oordelen die zij over mij uitstort.

Daar had ik mijn zus zelf helemaal niet voor nodig.

Sterker nog, zij vond het heel ok dat ik deze keus maakte.

Maar daar meent ze natuurlijk niets van….

 

Herkenbaar?

Vast wel als je mantelzorger bent.
En helemaal als je opgegroeid bent als brus (= broer of zus van zorgintensief kind).

Je eigen wensen en behoeften volgen spreekt dan niet vanzelf. Ze te voelen, is al een hele klus.

De ander gaat immers altijd voor. Dat is wat je gewend was en/of bent.

Eigenlijk ook een soort comfort zone. Al is het verre van comfortabel, het is wel vertrouwd.

Want jouw innerlijke criticus spreekt op basis van normen en waarden die je in je jeugd (meestal thuis) al hebt meegekregen.

Niet per se hardop uitgesproken, maar wel voorgeleefd.

En dat is in je systeem gaan zitten.

Voorbeeldje?

“Het is goed om eerst aan een ander te denken en dan pas aan jezelf” of

“Jij hebt al zo veel, dat  behoor je te delen” of

“De zwakkere moet je altijd beschermen” of

Vul zelf maar in….

 

Toen en daar is niet hier en nu!

Destijds had niet niet veel andere keus dan naar die normen en waarden te leven.

Want je wilt het graag goed doen als kind, zodat je ouders van je houden.

Nu is het de vraag of die normen nog wel positief voor JOU werken.

Misschien hebben ze bijstelling nodig. Of wil er van een af.

Tijd dus om ze bij jezelf ter discussie te stellen.

 

Want als je dat niet doet, verandert er niets.

Blijf je in de ik-kom-op-de-tweede-plaats-modus.

Mag je van jezelf nooit eens denken “ik ben er even niet voor die ander”.

Of nog beter:”ik ben er nu even voor mezelf”.

 

Ai, dat klinkt moeizaam…

Dat klinkt naar teleurgestelde verwachtingen, naar verwijten en naar… jawel, schuldgevoel.

Moet je daar dan maar doorheen?

 

Gedeeltelijk.

Je kunt het jezelf ook makkelijker maken.

En waarom zou je dan niet doen?

 

Naast je innerlijke criticus heb je nog een innerlijke stem.

Die van je innerlijke coach.

Die je niet veroordeelt, maar voor je zorgt.

Die weet wat goed voor jou is.

Laat die stem eens aan het woord in dit soort situaties.

Die zich overigens ook buiten de mantelzorg vaak voordoen!

 

Kijk, dat klinkt al heel anders…

“Jij bent net zo belangrijk”

“Je bent ook een goede zus als je ook voor jezelf zorgt”

“De ander vindt het ook prettig als jij jezelf niet wegcijfert”

 

Probeer het maar eens.

Je schuldgevoel zal niet als sneeuw voor de zon verdwijnen.

Maar het wordt gaandeweg wel kleiner.

De kunst is om de verwijten van de criticus voor kennisgeving aan te nemen. En ze te parkeren.

Draai de volumeknop van de criticus omlaag.

En luister goed wat je zorgende coach te zeggen heeft.

Als je dat vaker gaat doen, zul je zien dat die stem sterker wordt.

En de criticus gaat overstemmen.

 

Zodat jij, wanneer het goed voor JOU is, met een rustig gevoel kunt zeggen:

“ik ben er even niet”.