“Ik hou zielsveel van haar, zegt ze. Ik gun haar echt alles!” Ze glimlacht, maar tóch staan haar ogen triest. Ik vraag haar waar de angel zit. Het gaat erom dat wát ze ook voor haar zus doet ( en dat is veel), haar geluk kan ze voor haar niet regelen. Terwijl ze niets liever zou willen. En dat geeft haar een permanent knagend gevoel. Ook omdat het in háár leven gewoon lekker gaat.
Nynka Delcour maakte er een prachtig lied over: “Sorry” ( haar broer zit in de psychiatrie):
“Sorry dat ik leuk en gezellig Terwijl jij wit, steriel en alleen.
Sorry dat ik blij met mijn leven Terwijl jouw stemmen intens gemeen.
Sorry dat ik studie en succes Terwijl jij niet af en weer gestopt.
Sorry dat ik op vakantie naar de zon Terwijl jij donker en verstopt.
Sorry dat ik leef, dat ik adem en besta Sorry dat ik zonder jou, zo maar verder ga.”
Deze tekst komt uit de voorstelling “Hou me los” (www.krachtvanbeleving.nl) die ik kort geleden zag.
Van dit lied moest ik echt even bijkomen. Met muziek erbij komt het nog meer binnen. Zelden heb ik treffender verwoord gehoord hoe het brus-zijn mij beïnvloed heeft. En niet alleen mij. Ik hoor het vaak van andere brussen. En andere mantelzorgers. Ongeacht wat hun familielid mankeert.
Het eeuwige schuldgevoel omdat jouw leven zoveel leuker is dan dat van de ander. Of die ander dat zich nu bewust is of niet.
De behoefte om die zó oneerlijke ongelijkheid goed te willen maken.
Wat niet gaat.
Het blijft een soort ereschuld.
Waardoor …het nooit genoeg voelt wat je doet. Zodat je eigen grenzen aan tijd en energie vaker van elastiek zijn dan goed voor je is.
Dat bezoekje dat je toch aflegt, terwijl je eigenlijk te moe bent. Je mobiel die je toch weer opneemt, terwijl het al de derde keer is dat ze belt vandaag.
Waardoor …er altijd een schaduw hangt boven jouw genieten. In jouw beleving, want die ander is daar meestal helemaal niet mee bezig.
Dat feestje met je vriendinnen, waar je haar niet bij vraagt maar wel 8 keer denkt dat dat toch wel had gemoeten…
Waardoor …je geneigd bent om kansen uit- of af te stellen. Omdat het lijkt alsof je die ander tekort doet, als jij jouw leven voluit leeft.
Het weekend met vrienden, dat samenvalt met de open dag van de instelling. Die stage in het buitenland, waardoor je een half jaar op vliegafstand zit.
Waardoor …het een tweede natuur is geworden om de ander gelukkig te willen maken. Ook als het niet je broer of zus is. Omdat het een gewoonte is geworden om eerst aan de ander te denken en dan pas aan jezelf. Als er nog tijd over is.
Pas op, zo kom je nooit aan de beurt!
Want er zijn altijd wel mensen die je hulp nodig hebben. Of teleurgesteld zijn als je niet voor hen klaar staat. Die signalen herken jij al op grote afstand. Als brus ben je immers alert op alle signalen van (on)welbevinden.
Heb jij er last van? Van dat schuldgevoel?
Nee? Gewoon verder gaan met je leven.
Ja? Laat je er dingen voor? Heb je er een ongemakkelijk gevoel door? Krijg je er buikpijn of hoofdpijn van? Heb je een wrokkig gevoel omdat je niet doet wat je eigenlijk zou willen?
Tijd voor verandering.
Ook jij kan leren genieten zonder schuldgevoel. Zonder “sorry, sorry” te denken, te voelen en te doen.
Volg deze 3 simpele stappen op weg naar een leven zonder schuldgevoel.
Besef dat jouw recht op geluk niet afhangt van hoezeer je je inspant voor de ander. Ook jij mag genieten van het leven. Daarmee doe je de ander niet tekort.
Als je schuldgevoel opkomt, begroet het dan als een oude bekende, zonder oordeel. “Hallo schuldgevoel, jou ken ik al heel lang. Het is ok, ga daar maar zitten”. Dus niet: “nou doe ik het weer, wat een onzin” of iets dergelijks.
Verder hoef je nog niets te veranderen.
Als dat goed gaat is het tijd voor de laatste stap: je accepteert je schuldgevoel, maar geeft er geen gehoor aan. “Hallo ik ken je wel, ik weet wat je zegt en hoe je voelt, maar ik DOE nu iets anders. Jij hoort bij vroeger. Ik leef nu!”
Als je deze laatste stap blijft herhalen zul je merken dat het steeds makkelijker gaat. Juist door er aandacht aan te geven wordt je nare gevoel kleiner. En kleiner. Daar mag je jezelf wel wat tijd voor gunnen.
In 3 stappen naar een leven zonder schuldgevoel
Nynka Delcour maakte er een prachtig lied over: “Sorry” ( haar broer zit in de psychiatrie):
“Sorry dat ik leuk en gezellig
Terwijl jij wit, steriel en alleen.
Sorry dat ik blij met mijn leven
Terwijl jouw stemmen intens gemeen.
Sorry dat ik studie en succes
Terwijl jij niet af en weer gestopt.
Sorry dat ik op vakantie naar de zon
Terwijl jij donker en verstopt.
Sorry dat ik leef, dat ik adem en besta
Sorry dat ik zonder jou, zo maar verder ga.”
Deze tekst komt uit de voorstelling “Hou me los” (www.krachtvanbeleving.nl) die ik kort geleden zag.
Van dit lied moest ik echt even bijkomen. Met muziek erbij komt het nog meer binnen. Zelden heb ik treffender verwoord gehoord hoe het brus-zijn mij beïnvloed heeft. En niet alleen mij. Ik hoor het vaak van andere brussen. En andere mantelzorgers. Ongeacht wat hun familielid mankeert.
Het eeuwige schuldgevoel omdat jouw leven zoveel leuker is dan dat van de ander. Of die ander dat zich nu bewust is of niet.
De behoefte om die zó oneerlijke ongelijkheid goed te willen maken.
Wat niet gaat.
Het blijft een soort ereschuld.
Waardoor …het nooit genoeg voelt wat je doet. Zodat je eigen grenzen aan tijd en energie vaker van elastiek zijn dan goed voor je is.
Dat bezoekje dat je toch aflegt, terwijl je eigenlijk te moe bent. Je mobiel die je toch weer opneemt, terwijl het al de derde keer is dat ze belt vandaag.
Waardoor …er altijd een schaduw hangt boven jouw genieten. In jouw beleving, want die ander is daar meestal helemaal niet mee bezig.
Dat feestje met je vriendinnen, waar je haar niet bij vraagt maar wel 8 keer denkt dat dat toch wel had gemoeten…
Waardoor …je geneigd bent om kansen uit- of af te stellen. Omdat het lijkt alsof je die ander tekort doet, als jij jouw leven voluit leeft.
Het weekend met vrienden, dat samenvalt met de open dag van de instelling. Die stage in het buitenland, waardoor je een half jaar op vliegafstand zit.
Waardoor …het een tweede natuur is geworden om de ander gelukkig te willen maken. Ook als het niet je broer of zus is. Omdat het een gewoonte is geworden om eerst aan de ander te denken en dan pas aan jezelf. Als er nog tijd over is.
Pas op, zo kom je nooit aan de beurt!
Want er zijn altijd wel mensen die je hulp nodig hebben. Of teleurgesteld zijn als je niet voor hen klaar staat. Die signalen herken jij al op grote afstand. Als brus ben je immers alert op alle signalen van (on)welbevinden.
Heb jij er last van? Van dat schuldgevoel?
Nee? Gewoon verder gaan met je leven.
Ja? Laat je er dingen voor? Heb je er een ongemakkelijk gevoel door? Krijg je er buikpijn of hoofdpijn van? Heb je een wrokkig gevoel omdat je niet doet wat je eigenlijk zou willen?
Tijd voor verandering.
Ook jij kan leren genieten zonder schuldgevoel. Zonder “sorry, sorry” te denken, te voelen en te doen.
Volg deze 3 simpele stappen op weg naar een leven zonder schuldgevoel.
Verder hoef je nog niets te veranderen.
Als je deze laatste stap blijft herhalen zul je merken dat het steeds makkelijker gaat. Juist door er aandacht aan te geven wordt je nare gevoel kleiner. En kleiner. Daar mag je jezelf wel wat tijd voor gunnen.
Maar dan heb je ook wat!
Annette
Next ArticleHoe jij als mantelzorger je zorgplezier kunt vergroten